کارنامه سؤال برانگیز همکاری ایران با صندوق بین المللی پول - وبلاگ فلش و سلفی

به گزارش وبلاگ فلش و سلفی، اجلاس پائیزه صندوق بین المللی پول در سال 2019 میلادی در حالی روز شنبه خاتمه یافت که عملکرد و میزان دستاورد های صندوق برای ایران، سؤالات زیادی را در ذهن کارشناسان ایجاد نموده است.

به گزارش گروه دیگر رسانه های وبلاگ فلش و سلفی، اجلاس پائیزه صندوق بین المللی پول در سال 2019 میلادی در حالی روز شنبه انتها یافت که عملکرد و میزان دستاوردهای صندوق برای ایران، سؤالات زیادی را در ذهن کارشناسان ایجاد نموده است. به عبارت دیگر مهم ترین سؤالی که وجود دارد آن است که دستاورد تعاملات سطح بالا با صندوق بین المللی پول برای اقتصاد ایران چه بوده و آیا اساسا ایران و کشورهای مشابه می توانند از نهادی همچون صندوق بین المللی پول انتظار یاری رسانی داشته باشند؟ مروری بر تاسیس و کنش کلی صندوق، به آگاهی از این موضوع یاری خواهد نمود.

با انتها جنگ دنیای دوم و وخامت اوضاع اقتصادی کشورهای مطرح و هم پیمان آمریکا که درگیر جنگ بودند؛ ضرورت باز سازی اقتصاد آن کشورها (آمریکا و هم پیمانان آن شامل انگلستان، فرانسه و سایر کشورهای اروپایی همسو) و بهبود شرایطشان احساس میشد. در این هنگام کشورهای مختلف نظیر فرانسه، انگلستان و کانادا طرح های مدنظر خود را ارائه دادند و پایان پس از کش و قوس های فراوان، طرح دولت آمریکا که فاتح اصلی جنگ دنیای دوم و تنها کشور مجهز به سلاح اتمی و استفاده نماینده از این سلاح در آن موقع بوده است، در زمینه ایجاد نظم نوین دنیای در عرصه اقتصاد بین الملل، در سال 1944 میلادی در کنفرانس برتوون وودز در خاک آمریکا مورد موافقت تعدادی از کشورهای دنیا نهاده شد و صندوق بین المللی پول و بانک دنیای تاسیس شدند. این طرح در اصل آغازگر سلطهء اقتصادی-استکباری آمریکا و در سطح بعدی، آغازگر سلطهء اقتصادی دولت های هم پیمان غربی آمریکا بر سایر ملل دنیا بود.کشور ایران نیز از جمله حاضران در کنفرانس مذکور بوده است؛ لذا به عنوان یکی از پیشروان بین المللی در تشکیل این دو نهاد قلمداد شده و می گردد. حال این پرسش اساسی مطرح می باشد که از تاسیس این دو نهاد بین المللی تاکنون، چه دستاوردها و منافعی عاید کشور و جامعه شده است؟

از آنجایی که صندوق بین المللی پول و بانک دنیای از روز اول عملاً در راستای تامین اقتصادی برای همپیمانان غربی تشکیل شده اند، روند تقسیم قدرت و سیاست سازی آنها نیز همیشه در راستای منافع قدرت های بزرگ غربی بوده و این روند همچنان ادامه دارد، به گونه ای که از گذشته تا به حال بر اساس توافق قدرت های مذکور، رؤسای صندوق بین المللی پول از قاره اروپا و رؤسای بانک دنیای از کشور آمریکا انتخاب شده اند و هیچ حقی برای سایر کشورها در این زمینه قائل نبوده و نیستند. دولت آمریکا با دارا بودن حق رای 16.5 درصدی در صندوق بین المللی پول، دارای حق وتو در سیاست گذاریهای صندوق بین المللی پول میباشد که این موضوع خود گویای جهت گیری و ماهیت رفتارها و سیاست های صندوق بین المللی پول برای کشورهای مخالف نظام سلطه و در راس آنها آمریکا می باشد.

کشور ایران نیز که به اذعان مقامات آمریکایی، هدف جنگ اقتصادی تحمیلی از سوی دولت های غربی می باشد، در یک تعامل فراگیر با صندوق بینالمللی پول است. نهادی که کشورهای صنعتی نه تنها عضو آن می باشند، بلکه بازوی مشورتی و تحلیلی صندوق مذکور کشورهای گروه G7 می باشند که جملگی از مخالفان و دشمنان نظام و ملت ایران هستند. بدیهی است که در چنین شرایطی، اطلاعات متغیرها و ساختارهای اقتصادی به طور مرتب و ظاهراً در راستای مشاوره اقتصادی-سیاستی در اختیار کشورهای متخاصم با ایران قرار می گیرد و آنها با بهره گیری از ابزار اطلاعاتی، به صورت هدفمند به تخریب هوشمند اقتصاد کشور مبادرت می ورزند که در نهایت، علاوه بر فشار مضاعفی که بر قشر مستضعف و متوسط وارد میآورند، جامعه را نیز با تنگناهای متعدد رو به رو می نمایند.

با توجه به آنکه ماهیت شکل گیری صندوق، یاری به اقتصادهای فروپاشیده همپیمانان غربی بوده است، منافع تشکیل آن نیز عملاً عاید همان کشورها شده و مابقی کشورها نه تنها نفع چندانی نبرده اند، بلکه در بسیاری از موارد با پیاده سازی سیاست های نامناسب لیبرالیستی در قالب بسته های تعدیل ساختاری، دچار زیان بزرگی نیز شده اند.

جمهوری اسلامی ایران نیز یکی از قربانیان اجرای سیاستهای تعدیل ساختاری صندوق بین المللی پول بوده است. بست های در سال 1372 توسط حامیان فکریِ صندوق بین المللی پول در اقتصاد ایران پیاده شد. این در حالی بود که ایران از جنگ تحمیلی 8 ساله ای که با هدایای کشورهای صنعتی (آلمان، فرانسه، آمریکا و نظایر آن) به صدّام و سکوت سازمان ملل(که آن هم پس از جنگ دنیای دوم تاسیس شد)، به تازگی رهایی یافته بود؛ جنگی که موجب شهادت بیش از 200هزار نفر از هموطنان و تخریب زیرساخت ها گشت. در این زمان ایران نیازمند دوره ای از باز سازی بود؛ اما دولتِ وقت ضمن کنار نهادن برنامه اول توسعه، برنامه تعدیل ساختاری را با توصیه هایی نظیر رها سازی بازارها و کاهش یاری های اجتماعی به مردم که توسط صندوق و نظام سلطه صادر شده بود، سرلوحه کار خود قرار داد و در نهایت منجر به تورم افسارگسیخته 50 درصدی در سال 1374 شد و مردم، به ویژه قشر مستضعف که ستون انقلاب و جنگ تحمیلی 8 ساله بودند را هرچه بیشتر در تنگنا و فشار قرار داد.

با این وجود از آنجا که صندوق بین المللی پول هیچ تعهدی نسبت به سیاست های پیاده شده خود در کشورها و جبران خسارت های ناشی از آن ندارد، خود و حامیان داخلی آن، هیچ گاه بابت پیاده سازی سیاست های مخرب تعدیل ساختاری علیه مردم ایران، پاسخی را ارائه ندادند و عذرخواهی نکردند. تحمیل این سیاست های مخرب علیه مردم ایران در حالی بود که همپیمانان غربی هرگاه دچار مسائل اقتصادی بوده اند، نه تنها از منابع صندوق بهره فراوان برده اند، بلکه با استفاده ابزاری از این صندوق، هنگامی که سایر کشورها نظیر عربستان و امارات دارای منابع ارزی مازاد بوده اند، منابع آنان را نیز با استفاده از ابزارهای گوناگون برای رشد اقتصادی و پیشرفت خود در اختیار گرفته اند.

در دهه 70 میلادی با افزایش قیمت نفت در سطح دنیا و درآمد هنگفت حاصل از آن برای بعضی از کشورهای عربی،کشورهای غربی به عنوان واردنمایندگان انرژی ضعیف شدند، لذا صندوق بین المللی پول به یاری کشورهای صنعتی شتافت و با الزام کشورهایی که دارای ذخایر مازاد ارزی بودند، منابع آنان را در قالب سیاستگذاری های صندوق بین المللی پول و همچنین فروش سلاح به آنان، به سمت کشورهای نیازمند صنعتی راهنمایی کرد.

در حالی که امروز نظام و ملت ایران درگیر جنگ و تروریسم اقتصادی همه جانبه توسط آمریکا و هم پیمانان غربی هستند، صندوق مذکور هیچگونه تلاشی که متناسب با ساختارهای اقتصادی ایران باشد برای یاری به ملت ایران انجام نداده است و در توصیه های سیاستی خود، همچنان در اشکال مختلف بر اجرای سیاست های تعدیل ساختاری، از جمله تضعیف پول ملی، حذف حمایت دولت از محصولات راهبردی کشاورزی، حذف ارز دولتی برای مصارف دارویی و سایر سیاست های مشابه تاکید دارد.

این در حالی است که رهبر انقلاب در 2 خرداد 97 در دیدار مسئولان نظام نیز فرمودند؛ تاکنون هم در طول سال های مختلف هر وقت نسخه های غربی را به کار گرفتیم، سودی نبردیم از یک جاهایی ضرر کردیم، قضیه تعدیل وقتی که در دهه هفتاد پیش آمد، مشکل عدالت اجتماعی در کشور به معنای واقعی کلمه ضربه خورد، شکاف طبقاتی به وجود آمد.

اکنون که قریب به سه دهه از تعامل فراگیر جمهوری اسلامی ایران با این نهادِ به اصطلاح بین المللی می گذرد؛ فرصت مناسبی است که هواداران و خودباختگان تعامل با نهاد مذکور شرح دهند که دستاورد ارتباطات فراگیرشان با این نهاد برای ملت، نظام و کشور ایران چه بوده است؟ قراردادن اطلاعات متغیرها و ساختارهای اقتصادی کشور در اختیار این نهاد - آن هم در دوران تروریسم و جنگ اقتصادی نظام سلطه علیه ملت ایران - چه دستاوردی دربرداشته و اساساً هدف ما از تعامل با صندوق چه بوده است؟ دست نشاندگان داخلی صندوق و همفکران نئولیبرال داخلی آنها آیا به جز تحمیل سیاست های ناسازگارِ تعدیل ساختاری بر ملت ایران اقدامی انجام داده اند؟ اکنون فرصت مغتنمی است که پاسخ دهند دستاورد سه دهه تعامل فراگیر آنان با صندوق بین المللی پول یا همان آلت دست نظام سلطه در اقتصاد دنیای، چه بوده است؟!