بانوی ملی پوش تیروکمان معلولان: دلم می خواهد وزیر در یخچال خانه ام را باز کند! - وبلاگ فلش و سلفی

به گزارش وبلاگ فلش و سلفی، ملی پوش خراسانی تیر و کمان جانبازان و معلولین گفت: پاداش بازی های جاکارتا هنوز پرداخت نشده و انگار فکر نمی نمایند که ورزشکاران جانباز و معلول، چگونه باید هزینه های زندگی اش را تامین کند.

راضیه شیرمحمدی دارنده مدال برنز پارالمپیک لندن و برنده مدال نقره بازی های پاراآسیایی جاکارتا، در گفت وگو با خبرنگار وبلاگ فلش و سلفی، درباره به تعویق افتادن پرداخت پاداش مدال آوران بازی های آسیایی و پاراآسیایی، اظهار کرد: اگر بودجه نیست برای فوتبال هم نباید باشد، نه این که هنوز عرق شان خشک نشده، در امارات پاداش هایشان را پرداخت نمایند.

وی اعلام نمود: مقدار پاداش ها به اندازه ای است که حتی به اندازه یک سال هم نمی تواند خرج زندگی مان را جبران کند. اگر بخواهم از جانب ورزشکاران جانباز و معلول بگویم، ما ورزشکاران با توجه به شرایط بدنی مان و سپری کردی اردوهای مختلف نمی توانیم در جایی مشغول به کار شویم. یکی از دخترانم دانشجو و دیگری 5 سال بیشتر ندارد. هر زمانی که به اردو می روم احتیاج به پرستار دارم.

ملی پوش خراسانی تیر و کمان جانبازان و معلولین ادامه داد: مقامات ورزش بدون در نظر دریافت هیچ گونه حقوقی برای ورزشکاران، فکر نمی نمایند که چگونه هزینه های زندگی مان را تأمین می کنیم. برای مسابقات جاکارتا، ورزشکاران به دسته طلا، نقره و برنز تقسیم شدند. ورزشکاران شانس کسب مدال برنز را به طور کامل حذف کردند. به ورزشکاران شانس کسب مدال نقره نیز از فروردین ماه تا شروع مسابقات فقط پنج میلیون تومان پرداخت کردند. برای کسی که به دلیل برگزاری اردوی آمادگی در تهران، ماهی یک میلیون و دویست هزار تومن برای اجاره خانه و یک میلیون تومان برای پرستار هزینه می نماید، در تمام هفت ماه پنج میلیون پرداخت کردند تا چه دردی را دوا نمایند؟

شیرمحمدی اضافه کرد: قسمتی از بدهی هایم را با وعده کسب مدال در جاکارتا و پرداخت پاداش از سوی وزارخانه به تعویق انداختم، اما چه شد؟ فکر می کردم خیلی قبل تر از این ها پاداش ورزشکاران پرداخت گردد. کسانی که در دسته شانس کسب مدال طلا قرار داشتند، از سوی کمیته ملی پارالمپیک حقوق ماهیانه دریافت می کردند، اما به ورزشکاران صاحب شانس مدال نقره که تحت نظر فدراسیون مربوطه قرار داشتند، 5 میلیون تومان پرداخت شد، آن هم در روزهای منتهی به اعزام.

ملی پوش خراسانی تیر و کمان جانبازان و معلولین در مورد پاداش بازی های جهانی عنوان نمود: برای مسابقات جهانی و برای بخش انفرادی، 60 سکه و تیمی 30 سکه در نظر دریافتد. این پاداش را به ریال تبدیل کردند و از سر و ته آن زدند و تعداد سکه ها را به 17 تا کاهش دادند. این تعداد را هم به ریال پرداخت کردند. اگر میزان پاداش را به قیمت روز سکه هم می دادند خوب بود، اما سکه را به نرخ قدیم یعنی 1 میلیون و 800 هزار تومان محاسبه کردند. اگر قرار بود در ابتدا 90 میلیون دست ما را بگیرد، در پایان 30 میلیون به دست مان رسید. این پاداش ها هم با هفت ماه تأخیر و در اواخر مرداد ماه امسال پرداخت شد.

وی توضیح داد: ما ورزشکاران برای ورزش قهرمانی از زندگی مان می زنیم. دو فرزند دارم که برای سپری کردن اردوها آن ها را تنها گذاشته و به تهران می روم. تمام امیدم به همین ورزش است. با پای معلولی که دارم، هیچ جا به من کار نمی دهند. ورزش تنها خانه امیدم است که این را هم به بهانه جنگ اقتصادی می خواهند از من بگیرند. مگر ما ورزشکاران از مردم نیستیم؟ اگر حقوق و پاداش مرا ندهند، باید با دو فرزندم چگونه زندگی کنم؟ کاسه گدایی دستم بگیرم؟ من هم از همین مردم هستم. اگر زحمتی می کشم و تلاشی می کنم و مدالی کسب می کنم، افتخارش برای مسئولان است. باید پول و انگیزه ای باشد که بتوانم راهم را ادامه دهم. با دست خالی که نمی گردد ادامه داد.

ملی پوش خراسانی تیر و کمان جانبازان و معلولین بیان نمود: برای تورنمت ها، پک تیر را به قیمت 7 میلیون تومان خریداری می کنیم. سالیانه دو پک تیر مصرف داریم و آن را هم با هزینه شخصی خودمان تهیه می کنیم. تمام تجهیزات تیر و کمان وارداتی است، در ایران در حد حرفه ای تجیهیزات نداریم. با این اوصاف که هیچ گونه تجهیزاتی در اختیارمان قرار نمی دهند، حداقل بودجه ای در اختیار فدراسیون جانبازان و معلولین قرار دهند که بتواند هزینه ایاب و ذهاب ما را بدهد. در حال حاضر هزینه چهار اردوی اخیرمان را هم خودمان پرداخت نموده ایم.

شیرمحمدی اضافه کرد: بیشترین دلیلی که در جاکارتا باعث شد مدال طلا را از دست بدهم، فشارهای روحی و روانی به دلیل بضاعت اقتصادی بود. کسی نمی داند در امسال به من و بچه هایم چه گذشت. دلم می خواهد آقای وزیر یک روز بیاید و درِ یخچال خانه مرا باز کند و ببیند که در خانه ورزشکارانش چه می گذرد.

وی در ادامه اعلام نمود: وقتی ایران در مسابقات پاراآسیایی جاکارتا عنوان سومی را از آن خود کرد، مسئولین به آن افتخار کردند و در رزومه خود ثبت کردند. حداقل پاداش ورزشکاران را پرداخت نمایند تا ورزشکاران شارژ اقتصادی شده و بتوانند برای المپیک توکیو کسب سهمیه نمایند. سه ماه دیگر مسابقات کسب سهمیه برای توکیو را در پیش داریم. با چه انگیزه ای برای المپیک کسب سهمیه کنیم؟ دیگر چه انگیزه ای برای ورزشکاران باقی مانده است؟ بعضی ورزشکاران می گویند که اگر کارگری نمایند حداقل به خرج زندگی شان خواهند رسید. بعضی از ورزشکارانی که شرایطی مشابه من دارند شاید نتوانند کارگری نمایند، اما می توانند دست فروشی نمایند!