چرا فرانسوی ها دوست دارند غر بزنند؟ - وبلاگ فلش و سلفی

به گزارش وبلاگ فلش و سلفی، در فرانسه شکایت کردن ضمناً صحبت جایز است و به کرات اتفاق می افتد-، ولی این که شکایت در چه موقع، از چه کسی و از چه چیزی جایز است، خود فن ظریفی است.

به گزارش بی بی سی، در فرانسه بسیاری از مکالمه ها با آه و افسوس آغاز می گردد: هوا بد است؛ محصول انگور بدتر شده؛ سیاست مداران بی عرضه و احمق هستند.

وقتی که من بیش از ده سال قبل به فرانسه نقل مکان کردم یک آمریکایی نوزده ساله ایده آلیست بودم و انبوه شکایات بلا وقفه موجب نگرانی و تشویش خاطر من شده بود. نمی دانستم چرا فرانسوی ها همیشه تا این حد بداخلاق هستند. ولی وقتی بالاخره جرأت پیدا کردم از یک دوست فرانسوی این سوال را بکنم از سوال من یکه خورد و گفت: آن ها شکایت نمی نمایند بلکه فقط غرولُند می نمایند.

در فرانسه چندین کلمه برای شکایت کردنی که بیشتر قانونی است، وجود دارد. اما لغت دیگری هم هست raler به معنی غرغر کردن و نق زدن، که صرفا به منظور شوخی و تفریح است.

موقعی که من برای دریافت اجازه اقامت فرانسه تقلا می کردم، و شهروندی فرانسه هنوز یک رویای پرب ها بود، به شوخی می گفتم قبل از دریافت نامه شهروندی، خواهم فهمید یک فرانسوی واقعی هستم، چون مطمئنا میل غیرقابل کنترلی برای ناله و شکایت پیدا خواهم کرد. برای آمادگی جهت آن روز سرنوشت ساز، نزد هر کسی که حاضر به گوش دادن بود ناله و شکایت می کردم از این که: سوپ خیلی سرد شده؛ سالاد بیش از حد گرمه یا این که یکی از همسایه ها امروز به من صبح بخیر نگفت.

ولی وقتی دوستانم به کوشش من برای این که مثل یک فرانسوی آه بکشم می خندیدند، تصور می کنم تا حدودی مثل این بود که به بچه ای نگاه می کردند که تظاهر می کرد با زبانی که هنوز کاملا یاد نگرفته بود تلفنی صحبت می نماید. این که غرغر کردن و نق زدن به موقع و به چه کسی و برای چه چیزی جایز است، فن ظریفی است که من هنوز کاملا در آن استاد نشده ام.

در فرانسه شکایت در آغاز صحبت جایز است و غالبا اتفاق می افتد. شخص ممکن است هنگام خوردن یک غذای عالی به این که سرویس رستوران بد است، تکیه کند یا اینکه به این واقعیت اشاره کند که به دلیل این که پنجره های آپارتمان تازه شما رو به شرق است باید پرده بخرید. ولی در حالی که جولی بارلو، روزنامه نگار کانادایی و نویسنده مشترک کتاب تاثیر صبح بخیر Bonjour Effect می گوید: برای آمریکایی ها گفتن یک چیز منفی مثل این است که شما مکالمه را تمام می کنید، اما در فرانسه یک چنین سخنانی راهی برای دعوت سایرین به اظهار نظر تعبیر می گردد. به گفته جولی بارلو مردم آمریکا و کانادا به اندازه فرانسوی ها از رویارویی یا رویارویی همراه با انتقاد، خوششان نمی آید، به همین جهت raler را چیزی هوشمندانه تر از این که صرفا ایده آلیستی بیش از حد یا خوش بینی نسبت به چیزی باشد، می دانند.

آنا پولونی، نویسنده آمریکایی فرانسوی و مجار تبار، و رئیس بخش نگارش خلاق، در انستیتوی تفکر انتقادی پاریس، معتقد است که این تفاوت ممکن است ناشی از ترسی باشد که بسیاری از آمریکایی ها در آن شریکند؛ این که یک بازنده محسوب شوند.

ولی در عوض در فرانسه به گفته جولی بارلو، صحبت ها می تواند مثل یک دوئل باشد و سر صحبت ممکن است با یک شکایت و گله آغاز گردد- که می تواند مبین هوش شخص باشد چیزی که نشان دهد مردم منتقد هستند، فکر می نمایند و شخص ساده لوحی نیستند.

آنا پولونی، این موضوع را هنگامی که فرانسه را که در آنجا عظیم شده بود ترک کرد و به ایالت آیوا در آمریکا رفت، شخصا تجربه کرد. در آنجا متوجه شد مردم تا آنجا که ممکن بود از صحبت های منفی پرهیز می کردند و تنها وقتی کاسه صبرشان لبریز می شد، سر گله و شکایت شان باز می شد.

این، شکایتی که ما از آن برداشت می کنیم نبود بلکه دق دل خالی کردن بود. مثل این بود که مردم به خودشان اجازه نمی دادند که به ترتیبی که در حقیقت باعث صمیمیت و دوستی نزدیک می گردد، شکایت نمایند. آن ها تا موقعی که سکوت غیرممکن بود، کاری نمی کردند.

بسیاری از انگلیسی زبان ها عقیده فرانسوی ها در خصوص شکایت را قبول ندارند و استدلالشان این است که منفی بافی، بازتاب منفی دارد. ولی بعضی از کارشناسان معتقدند که طرز تفکر فرانسوی ها در حقیقت ممکن است برای سلامت شما مفید باشد.

آنالیز های روانپزشکی بیولوژیک (Biological psychiatry) در سال 2013 نشان می دهد که کوشش برای کنترل احساسات منفی ممکن است با افزایش خطر بیماری قلبی مرتبط باشد. نتیجه گیری تحقیقات دانشگاه آستین در تگزاس در سال 2011، هم حاکی از این است که سرکوب کردن احساسات منفی می تواند شخص را بیشتر پرخاشگر کند.

البته این به این معنی نیست که شکایت کردن همیشه مثبت است. شکایت بیش از حد ممکن است سبب گردد که عملکرد معمول مغز تغییر نموده و همیشه به نکات منفی تمرکز کند. ولی شکایت کردن فرانسوی ها ممکن است این عارضه جانبی منفی را نداشته باشد، چون شکایت به ندرت درباره زندگی خودشان است و اغلب درباره مسائل خارجی است.

بنا بر یک نظرسنجی 48درصد فرانسوی ها معتقدند که چیزی که بیشتر از همه از آن انتقاد می نمایند، دولت است. شاید تعجب آور نباشد که طبق مقاله ای که اخیرا در وبسایت خبری پولیتیکو چاپ شده، نظر فرانسوی ها درباره نحوه عملکرد امانوئل ماکرون، رئیس جمهوری فرانسه در مقابله با شیوع ویروس کرونا بسیار منفی بوده است. در همین حال طبق این نظرسنجی در فهرست مسائل مورد شکایت فرانسوی ها مسائل شخصی در رده بسیار پایینی واقع شده است؛ 23درصد آن ها از این که چرا مردم جواب تلفن شان را نمی دهند شاکی هستند و 33درصد از این که نمی توانند تلفن یا کلیدشان را پیدا نمایند. شکایت 12درصد هم در ارتباط با فرزندانشان است.

جولی بارلو می گوید: فرانسوی ها در خصوص خودشان و زندگی شان خوشبین هستند و مثبت فکر می نمایند، ولی در خصوص کشورشان واقعا سختگیر هستند. هرگز وقتی به یک میهمانی می روید از فرانسه تعریف نکنید، چون مردم به شما خواهند خندید.

به نظر مارگو باستین، پژوهشگر در دانشگاه کاتولیک لون در بلژیک که در خصوص تاثیر بروز ندادن احساسات منفی، مقاله هایی نوشته این حقیقت که فرانسوی ها بر موضوع هایی که شخصی نیستند و به آن ها ارتباطی ندارد تکیه می نمایند، ممکن است در حقیقت از نظر سلامت بهتر باشد. ولی تحقیقات او همچنین به این نتیجه رسیده که در حالی که ممکن است تخلیه مقدار معینی از دق دلی، مفید باشد، اگر این رویه بیش از حد طولانی گردد محتمل است که زیان آور باشد.

ولی به طور کلی فرانسوی ها نمی خواهند تراژدی درست نمایند و همانطور که آنا پولونی می گوید به ندرت هدف آن ها از شکایت رسیدن به یک نتیجه است. در حالی که تردیدی نیست که وقتی آمریکایی ها می خواهند با مسئول یک قسمت صحبت نمایند یا بریتانیایی ها وقتی کسی صف را رعایت نمی نماید بلند آه می کشند، هدف شان درست کردن یک کار اشتباه است، در فرانسه شکایت کردن برای رسیدن به مقصودی نیست.

جولی بارلو می گوید: من فکر نمی کنم که وقتی آن ها شکایت می نمایند هدف شان لزوما تغییر چیزی است. به نظر من این یک عادت فرهنگی و محاوره ای است.

مارگو باستین، هم در تایید این سخنان می گوید: وقتی شخص دیگری به حرف شما گوش می نماید، واقعا احساس می کنید که با آن شخص ارتباط پیدا نموده اید، خودتان را به او نزدیک احساس می کنید و فکر می کنید درک تان نموده است.

او توضیح می دهد که وقتی برای تجدید اجازه اقامتش نزد یک مقام پلیس فرانسه رفته بود با رفتاری که کرد خودش را بیشتر از هر موقع دیگری یک فرانسوی احساس کرد. باستین پس از مواجهه با انبوهی از بوروکراسی به هر کسی که گوش می داد شکایت نموده بود و مسئولان را به بی لیاقتی متهم نموده و به بی فایده بودن مدارکی که از او خواسته بودند اشاره نموده بود.

باستین اضافه می نماید که گرچه دوستان فرانسوی اش این تجربه بخصوص را نداشتند، ولی شنیدن تجربه او بهانه ای بوده برای این که آن ها شکایات خودشان را بازگو نمایند: تجربه شان با اداره مالیات یا شهرداری، جایی که (به گفته آنها) سایر بوروکرات ها برای جلوگیری از سهولت کار عمدا مشکل ایجاد می کردند.

پس از سال ها زندگی در فرانسه، بالاخره توانستم با مردم محلی روابط محبت آمیز داشته باشم؛ فقط قبلا نمی دانستم که برای رسیدن به این مرحله باید این همه شکوه و ناله کنم.

آنا پولونی می گوید: وقتی شخصی گله و شکایت می نماید، احساس می کنم که این شکایت واقعی است... زیرا به نظر من شکوه و زاری در واقع آسیب پذیری شخص را نشان می دهد.